Мы лічылі па восені каханне,
мы,
вашы продкі.
Так,
дзядкі, бабкі, дамаседы
і дамаседкі...
Ні з чым засталіся
і дажываем, вось,
як можам.
У не топленых хібарах.
У безнадзейнасці.
А тут яшчэ завею,
на вас
пагналі...
Эх, вы-і!
Без галавы,
нашчадкі нашы.
І вы задраліся,
вораг з ворагам,
на незасеянай,
на раллі.
А нам,
ад гэтага ўсяго,
адна дарога,
прытуліцца адно да аднаго
і спадзявацца,
што ёсць...
Усё бліжэй выбух!!!
Ужо ў акне бачны...
Яно.
Каханне
да труны.
Каханне мы па восенi лiчылi
© Copyright: Ицхак Скородинский, 2022
Свидетельство о публикации №122120303495
Свидетельство о публикации №122120303495
Рецензии