Адкажы, дзеля чаго перад намі
Твае пасмы абсяг... пекнаты?
Сябе ці ўпрыгожыш ты ружай
Дзівоснай, імгненнай, як ты?
Навошта ўзгадваеш зноў нам,
Аб тым, што шчочкі твае
Засмягнуць, што позірк не ўспомніць
Надзею, любоў павясне?
Дзіўлюся табе: безучынна
Удалеч твой вобраз імкне;
Смяешся над часам, а хіба
Нееру ён абміне?
Няўжо ты атрутным вяселлем
Ганяць толькі хочаш парой
Паўсталыя цені? няўжо
Вяселлю чужая душой?
Пяць год адляціць: ні цалункам,
Ні салодкім смехам вачэй
На існы духмяны твой ложак
Нас болей не прывабіць з начэй.
Дык лепей памры хутчэй,
Каб юны красун шаптаў:
"Хто быў пані прыгажэй?
Хто раней яе паміраў?"
(1814~1841)
М. Ю. Лермонтов. Да Нееры
© Copyright: Виктор Шатило, 2022
Свидетельство о публикации №122101603414
Свидетельство о публикации №122101603414
Рецензии