Ачнецца зніч - зоры на каменне;
Прывабны цень сядзе на зямлю.
Я паўтару магічнае "люблю",
Душа! ты - помні: ё Натхненне!
Дзень чар: над пругкай кладкай
Прыгожай рыскай мора аддзялю!..
Яно ўздыме плёскатам "люблю", -
Завей смарагд над роднай хаткай!..
Каб утрымаць, намаляваць - Сусвет -
І вызначыцца іншай вышынёю,
І наталіць крысо, каўнер - вясною,
Любві маёй - узняцца ў Сусвет!..
Мая любоў вятрыскамі зямлі.
Сэрца, аб тым ці я сумую,
Аб тым моўчкі не шкадую,
Калі пачуцці - гонарам былі!..
Дзе стрэў мяне лён-небасхіл,
Гронка ў чаропцы ссыпаных дажджынак!..
Узрыцца нітцы сцюж, - вір павуцінак!
А дзежцы - сонцу - ззяць напругай сіл!..
Зірні, зямля. Знакі і заўвагі.
Кіруюць дні - і спрыт, і круталі.
Колькі чуць, бачыць чальцы маглі.
Хто жыў - каштаваў да смагі.
На ростанях Любовi - 14 -
© Copyright: Виктор Шатило, 2022
Свидетельство о публикации №122101203420
Свидетельство о публикации №122101203420
Рецензии