На ростанях Любовi - 10 -

Виктор Шатило
Бывае дзень: не мірыцца сэрца.
Замяраю хвілю ўнутры...
Гараць, дзе сэрца, свечкамі кастры.
І на душы ё дзверы і ля сэрца.
       Бывае, арыстакратычны, часткай
       Жыву - пакоры, каленам на агню...
       Пустацелы, кудысь сябе ганю, -
       Душа сама тады паўзе ў пастку...
Бывае, рынуты дзень: вятрамі
Стаю, нядумны, парастак зямлі.
І тло - натхненні! - водары сышлі.
Рыпяць агаркі жарсці пад нагамі...
       А ты падзея! ты наскрозь любоў!
       Мяне кранула чымсьці таямніча!..
       "Жыццё любі" твая смяшынка кліча.
       Прысмак адтуль на гул сцябла, слупоў.
І каляндар. Каляндар-любоў.
Скрэсліў хібы, зло, сляпыя звычкі.
Заруйнаваў курганы, каплічкі,
Не ставячы здуманых бажкоў.
       Хто - я? кім - на зямлі?
       Маю сонца, - артыстычна рукі
       Ачоляць сэрца, - музыка, праз стуткі, -
       Яе не чуў ніколі на зямлі.


© Copyright: Виктор Шатило, 2022
Свидетельство о публикации №122100303672
Список читателей / Версия для печати / Разместить анонс / Заявить о нарушении
Другие произведения автора Виктор Шатило
Рецензии
Написать рецензию
Другие произведения автора Виктор Шатило