Бывае - дзень: не змірыцца сэрца.
Хваляй замірае ўнутры...
Гараць, дзе сэрца, свечкамі кастры
І на душы дзверы і ля сэрца;
Бывае, арыстакратычнай часткай
Жывы, - пакора, калена на агню...
Сябе непераадольна кудысь ганю.
Душа тады сама паўзе ў пастку...
Бывае - рынуты дзень - вятракамі.
Стаю, нядумны парастак зямлі.
І тло - натхненні - водары сышлі.
Рыпяць агаркі жарсці пад нагамі...
А ты - дзея! ты наскрозь любоў!
Мяне прадвызначыла "таямніча".
"Жыццё цані", - смяшынка твая кліча.
Гук стуль свавольны сцябла слупоў?!.
Ё каляндар, - не каляндар рабоў...
...Крэсліць хібы зла - да смерці звычкі.
...Руйнаваць курганы-каплічкі
Здуманых немаўлят бажкоў...
Хто я? чым я на зямлі?
"Сланечнік" мой - фантастычны. Рукі
Ачоляць сэрца. Музыка і гукі.
Я іх не чуў ніколі на зямлі...
На ростанях Любовi - 10 -
© Copyright: Виктор Шатило, 2022
Свидетельство о публикации №122100303672
Свидетельство о публикации №122100303672
Рецензии