Ў краіне, што зваць Тараканія,
У нейкім такім Шматвашковіі.
Здавалася, брыдкае ганьбілі.
Здаралася, шмат чаму шкодзілі.
І нехта мой сябра пры памяці.
А хтосьці бляшанкай па пашпарце.
Стварылася так верагоднае.
І хлусіць, і маніць істотнае.
Будынкі - ў люстэрку бы згодзіны.
Звычайны, сучасны паводзіны.
Вось так адбудуюцца могілкі.
Адно на душы - рэха водклікі.
Адранку раўніцца маленствамі.
Як то жабраваць, дурняў пеставаць.
Малітвы, бы нейкія пацеркі.
І паспрабуй ты, спрабуй, ўцякі.
А з канюшыны смяецца Ясь.
Не звыкшым працу жахліва браць.
Такое яно - верагоднае.
І сёння, і мары галодныя.
Верагоднае
© Copyright: Алекс Старостин, 2022
Свидетельство о публикации №122092204212
Свидетельство о публикации №122092204212
Рецензии