На ростанях Любовi - 2 -

Мой свет любові не хісткі - засмелы.
Мой свет любові драбнеў, а... небасхiл! -
І вось таму адчуў я ліўні сіл,
І вось адтуль душою стаў я белы!..
       І вось таму, між небам, зямлёю,
       Я нітаваўся знічкай прамянёў
       На квет тваіх мадонніцкіх агнёў...
       Я развітаўся, - найперш тады, - з зямлёю.
Я палюбіў. І? Што? Паэта Музу?
Ці пекны вобраз, венчаны душой?
Хоць ты была адметнасцю жывой,
Прадчуваў, як вабяць твае вусны?..
       А ты прыйшла - адна на ўсю прастору.
       На ўсе завеі, капяжы. З іржы
       На гэты свет, дзе шыр - дажджы?
       Дзе, зледзянеўшы, асядаюць горы,
Каб больш не дыхаць годнаю вясной...
А ты прыйшла, прыйшла сюды за мной
У харастве маленькага дзіцяці!
Ты ўвайшла біблейскай чуйнай маці
       І не скарала кідкаю маной...
       Я - узлюбіў, і ўзлюбіў - душой.
       І даўні квет, гукаў абліччам новым, -
       Не ўтрымаў спархнелай забудовы...