Мая мова жыве на вайне.
Яна зброю ў руках трымае.
Той, хто слова яе кране --
Шанцу выжыць зусім не мае.
Покуль вораг народ цкуе --
Мая мова не кіне зброю.
Яна памяць зямлі куе,
Каб свабоднаю выйсьці з бою.
Забівалі яе не раз:
Вырывалі з карэннем вёскі,
А яна, бы святы абраз,
Свой пагляд не губляла боскі.
Мова клікала ў Храм людзей
І малітвай зямлю будзіла.
Пачынаўся з надзеі дзень --
Прарастала са слова дзіва.
06.09.2022.
МОВА
© Copyright: Валерий Познякевич, 2022
Свидетельство о публикации №122091203071
Свидетельство о публикации №122091203071
Рецензии