Виктор Володин. Ранним утром
На досвітку
Раннім ранкам, парой залацістай
Ад яшчэ паўнаводнай Дзясны –
Суднаходнай – палоскай імглістай
Даваенныя раннія сны
Явяць нам з-пад шчыгрыну раптоўна
Папкі памяці даўні той след,
Гронак бэзавых водар чароўны
І бацькоўскі чаромхавы цвет.
Дзе сыходзяць і воды разліва,
І вясновай ракі берагі…
Уваходжу ў іх кадры шчаслівы,
У карціны, у словы, радкі.
Я, нябачнік, здалёк пазіраю,
Як у лета – страмёны звіняць –
І яшчэ без пачатку і краю
Лёсы іх непадзельна імчаць.
І няведама ў коле знаёмым,
Што ім дадзена лёсам спаўна.
Што у чэрвені, нібыта громам,
Рэпрадуктар абвесціць:”вайна!”
Скрозь туманы гляджу агнявыя,
Дзе наяве прашу і у сне:
Засталіся каб толькі жывыя
Маці з бацькам ў жахлівай вайне!
Свидетельство о публикации №122050500142