Ня плюй у крыницу...

    /з вершаў В.Леушынай/

Ніхто ні знае дзе, калі ўпадзеш
І ці шчаслівай будзе твая доля?...
Прытулак дзе апошні абярэш?
На ўсе, як кажуць, толькі Божа воля...

Каб часам сам сябе не дакараў
За тое, што ў дарозе спатыкнуўся...
Дарма кагосьці брудам паліваў
І на дабро дабром не адгукаўся.

Калі нёс ганарыстасць быццам сцяг,
Што чарвяком нутро твае тачыла...
Балела сэрца Маці Божай як...
Калі смерць Сына бачыла вачыма.

Жыццё бывае жорсткае парой,
Яно ж і мудрасць нам падаравала:
"Ня плюй ў крыніцу з чыстаю вадой..."
Каб потым доўг яно не аддавала.

Прымусіць палюбіць ня можна ўраз,
Перапаўняе душу гнеў, абразы...
Гады сплывуць...напіцца прыйдзе час,
Ды горкай зробіцца вада адразу.

*.   *.   *.   11.03.2022г.

Не плюй в криницю ...

Ніхто не знає, де й коли впадеш,
І як розпорядиться твоя доля?..
Де прихисток останній віднайдеш?..
На все, як кажуть, тільки Божа воля...

Щоб згодом сам себе ти не картав
За те, що десь в дорозі оступився...
Даремно когось брудом поливав,
Людей, які любили, сторонився...

Приборкати гординю не навчились,
Яка нутро вже точить, як черв'як...
А Божа Мати немічна стерпіла,
Вбивали Сина в неї на очах...

Життя складне, порою наджорстоке,
Та мудрість справедлива все ж одна:
"Не плюй в криницю, хоч вона й глибока,
Настане час...аукнеться сповна"...

Заставити не можна полюбити,
Кипить образ і гніву купина...
Спливуть роки... прийдеш води напитись...
Та згіркне та водиця аж до дна...

В.Леушина.