Прощай

Аркадзь Куляшоу перевод Павел Милентьев

Бывай
 
Бывай, абуджаная сэрцам, дарагая.
Чаму так горка, не магу я зразумець.
Шкада заранкі мне, што ў небе дагарае
На ўсходзе дня майго, якому ружавець.
 
Ці помніш першае нясмелае прызнанне?..
Над намі жаўранкам звінеў і плакаў май.
Назаўтра золкае, туманнае світанне,
Суровы позірк твой і мой нямы адчай.

Пайшла ты, любая, пад гоман жоўтых сосен,
Пайшла, маўклівая, пад хваль жытнёвых шум,
Туды, дзе гойдала зялёнае калоссе
На сцежках ростані мой адзінокі сум.
 
Пайшла за ціхія, далёкія прасторы
Світальнай зоркай ты, што гасне ў сіняве.
Душы пакрыўджанай гарачыя дакоры
Слязой халоднаю застылі на траве.

Пайшла, пакінуўшы мне золкі і туманны,
Палынны жаль смугой ахутаных дарог,
Каб я хвілінны боль і горыч гэтай раны
Гадамі ў сэрцы заглушыць сваім не мог.

Пайшла, ніколі ўжо не вернешся, Алеся.
Бывай, смуглявая, каханая, бывай.
Стаю на ростанях былых, а з паднябесся
Самотным жаўранкам звініць і плача май.
 
Бывай, абуджаная ў сэрцы, дарагая.
Твой светлы вобраз панясу я па жыцці.
На ўсходзе дня майго заранка дагарае,
Каб позна вечарам на захадзе ўзысці.

 
Прощай

Прощай, возлюбленная сердцем, дорогая.
Да горько почему, я не могу понять.
Мне жалко зореньку, что в небе догорает
На всходе дня моём, ей так же бы сиять.

Ты помнишь первое не смелое признание?...
Над нами жаворонком звенел и плакал май.
Промозглым утром рассвело тогда туманным,
Суровый взгляд отвёл отчаяния край.

Ушла, любимая, под говор жёлтых сосен,
И молчаливо так, под ржи волнистой хруст,
Туда, качалась где на колосе зелёном,
На перекрёстных тропах одиноко грусть.

Ушла за тихие, далёкие просторы
Рассветной зорькою, что гаснет в синеве.
В душе обиженной горячие укоры
Слезой холодною застыли на траве.

Ушла, оставив мне, промозглые туманы,
С полынным привкусом окутанных дорог,
Чтоб боль минутною и горечь этой раны
Годами в сердце заглушить своём не мог.

Ушла, и больше не вернёшься ты, Алеся.
Прощай, смугляночка, любимая, прощай.
Вернулся к прошлому, а из поднебесья
Печально жаворонком пел и плакал май.

Прощай, пробуженная в сердце, дорогая.
Твой светлый образ я по жизни пронесу.
Заря на всходе дня теперь уж догорает,
Её лишь вечером на западе найду.


Рецензии