Вера Стасенка
Каралі з бусін ягадных пляла,
Спяваючы пра лёс у роднай хаце.
Знізала мары нітачкай цяпла,
Каб прытуліць бліжэй да сэрца шчасце.
Стаміўся боль, мне вольна жыць адной
Наканавана Богам праз турботы...
Каханне дзіўнае прайшло жывой вясной,
Застаўся вобраз звыклай адзіноты.
Мне лекі – радасці і смех сыноў,
Удзячны водгук ад маёй сяброўкі.
Не вернецца каханне ў хату зноў.
Жыву далей успамінам ад вандроўкі.
21.09.2021
Зн зала мары н тачкай цяпла
© Copyright: Вера Стасенко, 2022
Свидетельство о публикации №122012500217
Свидетельство о публикации №122012500217
Рецензии