Вадой каменьчыкі абмыты,
Мінае спраўна іх ручай.
Журыцца слуп, плюшчом абвіты.
Я разумею той адчай.
Быў слуп прыгожым моцным дрэвам,
Але ад часу састарэў.
Яго віталі птушкі спевам,
Ён выдзяляўся сярод дрэў.
Ды час не мае спачування,
Засох, прайшла яго пара.
Няма другога спажывання,
Пад корань цягнецца нара.
Магчыма, што жыллё лісічкі,
А можа выдра там жыве?
Спытацца можна ў сінічкі,
Яна аб нечым мне пяе.
Стаю ў роздуме глыбокім.
Карысны слуп, пакуль стаіць.
Пяе ручай пад самым бокам,
Нара сакрэт свой затаіць.
Роздум
© Copyright: Татьяна Цыркунова, 2021
Свидетельство о публикации №121122002461
Свидетельство о публикации №121122002461
Рецензии