Размова пра Райнiса

Крына Змiцераўна сядзела апёршыся на кулак. А потым як бы самі па сабе пасля ўспамінаў якія адбываліся ўнутры, якiя здаецца, прачынуліся як ўваскрослыя словы ды размовы. Яны трымаліся яшчэ як бы за агароджай, як б іх хацелася замаўчаць, схаваць зноў ў глыбокіх недрах. А словы пачалі чапляцца адзін за адно, як бы душы якія хацелі сутыкнуцца і пачуць друг друга. Але і рэчаіснасць і абставіны не давалі ўзняцца ўвышыню да неба. Абеля была заўсёды стрыманая ў размовах дэлікатная, як гаворыцца замежным словам каррэктная,  хоць і посьмішка з'яўлялася у яе на вуснах, але гэта была касметычныя улыбка, якая больш пазначала прыгажосць. Прыгажосць у сваёй стрыманасці. Не такая была Крына Зміцераўна яна было больш бурхлівая як рака, с хуткаю плыняю, на якім было зламанае дрэва. Але ўжо і ўзрост і жыццё ;можа дадалі такога выніку. Бо мужчына Крыны Зміцераўна папіваў, але хай крые свет нябожчыка, але ўсё наладзіў і жыццё і лад, але твар быў чырвоны, а гэта не пасавала да жыцця, якое хацелася
ёй жанчыне, крыху тэмпераментнай і з амбіцыямі. Як помніла свайго Бацьку Абеля, ён хутка знаёміўся з людзьмі, быў спрытны да размовы, душа не зачыняла сябе, не паглынала, шукаючы сэнсу. І дом быў як выглядаў як сядзіба раней,выглядаў самым лепшым на сяле, а зараз стаў не пазнаць. Абеля гаварыла , можа падправіць дом аднавіць, але старая жанчына, ўжо нікога не хацела бачыць у сваім садзе, не той сад, бо ён ўжо даўно 
здзічэў, а пра сад душы, давай як небудзь пазней гаварыла яна звяртаючыся да Абелі.
-Як там твой, жаніх - спытала, як бы не ведаючы пра каго ідзі размова спытала Крына Зміцераўна. Хоць і ўсё добра ведала, бо Райніса, яна памятавала добра, як не помніць таго, хто заляцаецца да тваёй дачкі, а калі ён быў яшчэ маладзейшым, дык шчокі ў яго былі чырвонымі і па шчаках яна запамятавала яго, той час тое імгненне і добра знала як яны жывуць з Абеляй. І не адразу Крына Зміцераўна згадзілася, бо Райніс быў, чалавек у тым момант просты, а яны былі больш з грашамі.
Але сэнс кахання Абэлі ,быў у тым, што яны сапраўды былі падобнымі і з Райнісам, нават адценнем душы, і ён быў такіх хударлявы і больш дэлікатны.
- Жыве ды крочыць-сказала Абеля, крыху адвёўшы зрок. Бо зараз магло
і быць такое, што маці, скажа, што -небудзь рэзкае ў Бок Райніса, а  Абелі, не хацелася аніякіх выбухаў.
- Значыць бегае.- як бы паставіла кропку Крына Зміцераўна.
- Ну, чаго ён бегае, ён ходзіць па зямлі, як ўсе людзі.
- Ды што я яго не ведаю ўсё лётае, туды сюды і хвіліну пасядзець не можа. Але раптам прыціхла напомніла дачцы пра таблеткі, бо ў яе балела галава і можа ціснула атмасфера. Абеля падала таблеткі маці, астатняе паклала ў шафу, некалькі каробачак.
-Ну, вось мне і палягчэла. Як у яго справы на працы- спытала старая.
-Добра, а бывае ў ночы спіць, калі разам з ім кладуся, ўсё пра нейкія дакуманты гаворыць і прачынаецца ў цяжкі поце.
- Хай бы так папрацаваў  ў цяжкім поце, прагаварыла, твой бацька ўсё зрабіў, каб у вас грошы былі і нават дамовіўся як патрэбна.
- Дык мы ж не скардзімся.
Але ўжо старая забылася пра размову бо падбяжала ўнучка з лялькай, яны пачалі гуляць, а дзяўчынка  паклала далонь, у руку сваёй бабулі.
  Абеля  паклала галаву, на канапу дзе ляжала падушка.  Крына Зміцераўна сказала, што хоча пастрыгчыся і папрасіла пазней абрэзаць ёй валасы, бо яны былі доўгія.