Константин Симонов. Слепец

Пераклад на беларускую мову.

Сляпец

Трымаючы стары гармонік
І расцягнуўшы хрыплы лад,
Сядзеў  сляпы ў чужым вагоне –
“Вдоль по дороге…” граў салдат.

Які аслеп пад Маладзечна
Яшчэ на той, на той вайне,
Пайшоў, знявечаны навечна,
Сляпы па роднай старане.

Яму  Расія падарыла
Гармонік свой  у забыцці,
Дарогі доўгія адкрыла,
З якіх ніколі не сысці.

Да цемры прывыкаў нябога,
Ліліся  слёзы з-пад  павек.
Ісці слуповаю дарогай
Сляпому дадзена навек.

І ўсе яго аберагалі,
Каб адчуваў, што не адзін.
Яму сяляне спачувалі,
І бабы плакалі над ім.

Праваднікі вагонаў жорсткіх
Сібір прайсці дапамаглі.
Ад слёз засохлыя палоскі
Ўздоўж чорных шчок яго ляглі.

Сляпы ён, толькі справы мала
Да ўсіх нягод і бед чужых.
Душа гармоніка  зайграла,
І раптам першы хтось заціх.

І вось на сэрцы на людскія
Туга, што з розуму звяла,
Лягла, як быццам бы Расія
За рукі іх сама ўзяла.

І павяла пад тыя гукі,
Дзе гурбы попелу адны.
І дзе жанкі  ламаюць рукі,
І хтосьці моцна б’е ў званы.

Па вёсках, знішчаных пажарам,
Між нахіліўшыхся людзей:
“Чаго шукаеце?” – “ Шукаем
Сваіх дзяцей, сваіх дзяцей…”

Па бедных, вымерлых разлогах,
Па жоўтых  воўчых  тых агнях,
Па дымных зарывах, па доўгіх,
Бясснежных голых пустырах.

Дзе са штыком ў грудзях адкрытых
Ля той вярбы, што ледзь дрыжыць,
Рукою роднай не абмыты,
Матулі рускай сын ляжыць.

Дзе, калі будзе помста ў свеце,
Нам, на шляху, то там, то тут,
Вайною знішчаныя дзеці
Чырвонай кветкай прарастуць.

Нічога горш не напрарочыш
Чарней таго, бо то быў жах…

“ Стой, гарманіст! Куды ты крочыш?
Навошта ходзіш па пятах?

Сваё параненае цела
Насіў я ўжо ў смяротны бой.
Расія, каб спяваў, хацела?
Ніколі я не здраджу ёй.

Скажы ёй пра мяне: не стане
Салдат дарма адпачываць,
Як толькі раны ледзь зацягне,
Ён пойдзе зноўку ваяваць.

Шукаць не будзе супакою,
Шлях хрэсны перад ім ляжыць.
Ну, дык зайграй яшчэ такое,
Каб мог я сэрцам адпачыць…”
……………………………..
Сляпец лады перабірае,
Стары ён і даўно аслеп.
Паранены слязу сцірае
І  рэжа напалам свой хлеб.