Пашанцавала зноў нябёсам:
Узнёсся ў вышыню поэт.
Ды толькі плача ўвесь сусвет
І думку думае над лёсам.
Сцякаюць слёзы з велькай хмары
І пакрываюць Мінскі шлях:
Паэт узняўся, нібы птах,
А з ім яго каханне, мары.
І шамацяць, шапочуць кніжкі…
Нясцерпны боль!.. Радкі крычаць!
А смерць нясе сваю пячаць,
І гора чалавецтву лыжку.
Пашанцавала небу, мабыць:
Пакінуў свет Мікола… Як
Нас без яго жыццё вось так
Сваім дыханнем зможа вабіць?
17.11.2021 г
Мiколе Шабовiчу
© Copyright: Ковальчук Тамара Васильевна, 2021
Свидетельство о публикации №121111700807
Свидетельство о публикации №121111700807
Рецензии