Восень сады распранае,
Шаль залатую развеяла ветрам.
Змрок навiсае над краем,
Цемра – прырода ў чаканнi замерла.
Голыя дрэвы чарнеюць,
Ноч прыкрывае iх сорам, галiзну.
Толькi гарэза, наш месяц,
Кiне свой блiк каб у садзе павiснуць.
Гронкi рабiны звiсаюць,
Цемру расцвечваюць фарбай чырвонай.
Дожджык, бы той ашуканец,
Скача свавольна па ягадзе сочнай.
Сад сарамлiва чакае
Футра зiмовае, новыя ўборы.
Сон, абуджэнне – вякамi
Змены мiгаюць мiж белым i чорным…
Позняя восень
© Copyright: Мария Мучинская, 2021
Свидетельство о публикации №121110806282
Свидетельство о публикации №121110806282
Рецензии