Не глядзi на мяне з дакорам,
I нiчога мне не кажы,
Не змагла я забыть старонку,
Што мяне утварыла з любвi.
Я не можу пад чужым сонцам,
Не грэе яно зусiм,
Толькi лягу ночкай пад коудру,
Слышу свае каласы.
Шэпчуць нешта,а я не чую,
Твар мой асляпляе зарнiца,
Я жадаю вяртацца туды,
Дзе мне пашчасцiла з'явiцца.
Няхай тут кветкi цудоуныя,
Няхай не трашчаць маразы,
Мне б упасцi на роднае поле,
Дзе усё шэпчуць мае каласы.
Мае каласы
© Copyright: Анастасия Вдовидченко, 2021
Свидетельство о публикации №121102504782
Свидетельство о публикации №121102504782
Рецензии