Пераклад верша Любовi Iстомiнай Мать

МАЦІ

(пераклад верша Любові Істомінай)


Нырнуўшы ў цёплыя бярлогі,
Не раптам сталі адчуваці,
Што нашы беды і трывогі
Прыняці здольна толькі маці.

Прыняць, па-божы дараваць –
Нішто не ставячы ў дакор,
Маўляў, збіраўся быць у траўні,
Ды і дагэтуль не дайшоў.

Сядзіць у роздуме бабулька,
Ў акно глядзіць, у смутку стан,
Сівыя пасмы ў завітульках.
Ізноў цячэ на кухні кран…         

Снег ўецца дымнай паласою,
Аж гурбы снегу у двары.
– “Памру – намучацца са мною!
Труну па снезе як нясьці?

Не, трэба дацягнуць да лета –   
Растане снег, стане цяпло”, –
Старой не спіцца аж да пеўняў,
У вокнах моўчкі плача шкло…



МАТЬ

ЛЮБОВЬ ИСТОМИНА

Забившись в тёплые берлоги,
Не сразу  стали  понимать,
Что наши беды и тревоги
Принять способна только мать.

Принять, простить, не упрекая,
Не ставя  колкости в укор,
Мол, обещал приехать в мае,
Но не приехал до сих пор!

Сидит в раздумии старушка,
В окно глядит, в печали стан,
Седые пряди в завитушках,
Опять течёт на кухне кран…

Снег вьётся дымной полосою,
И во дворе большой сугроб.
«Умру, намаются со мною!
Как понесут по снегу гроб?

Нет, – надо дотянуть до лета –
Растает снег, будет тепло…»
Не спится старой до рассвета,
И плачет мокрое стекло...


Оригинал стихотворения Любови Истоминой см. здесь:
http://stihi.ru/2018/04/03/4923