Светла, чыста сінее неба,
Соца свеціць і гоіць раны,
Пчолы ў травах гудзяць напеўна
І кладзецца пакос духмяны.
Росы срэбныя ловяць промні
Ды знікаюць у стракатым моры.
І душу ціхім шчасцем поўняць
Жаўрука з пад аблок пераборы.
Не заменяць заморскія краявіды
Мне дзяцінства майго сенажаці,
Бо навечна душа спавіта
Песняй той, што спявала мне маці.
***
© Copyright: Наталия Жилевич, 2021
Свидетельство о публикации №121101302270
Свидетельство о публикации №121101302270
Рецензии