Быў час цяжкі і на роднай зямлі
Сядзібы агнямі палалі,
У край наш, без просу, чужынцы прыйшлі
І светлыя дні зруйнавалі.
Зямля надзявала жалобны убор,
Дзяцей у слязах прытуліла.
Фашысцкага боту крывавы узор –
Бязвіннага люду магілы.
Ад болю і жаху чарнела душа,
І птушкі спяваць перасталі.
На шыбеніцах петлі, як на крыжах,
Людзей ў вечным сне калыхалі.
Забыцца такое – сумленне згубіць
І здрадаю продкам аддзячыць.
Забыцца такое – ў прорву ступіць
І будучыні не убачыць.
***
© Copyright: Наталия Жилевич, 2021
Свидетельство о публикации №121101302223
Свидетельство о публикации №121101302223
Рецензии