Стаіць на водшыбе бярозка
У адзіноце і журбе.
Ўжо золата блішчыць у косах,
А што прыдбала ты сабе?
Вясной паіла шчодра сокам,
Званіла срэбрам завушніц,
У цень хавала ты ў спёку
І малайцоў, і маладзіц…
Званіла золатам увосень
І долу слала медзякі,
Вятры трымала гнуткім голлем,
Ну, што тут зробіш -- лёс такі.
Пяе піла, сякера звоніць--
Ля белага снуюць ствала…
Бярозка з зоркамі гамоніць:
"Мо, я б хоць крыху пажыла?.."
Бярозка
© Copyright: Наталия Жилевич, 2021
Свидетельство о публикации №121101205356
Свидетельство о публикации №121101205356
Рецензии