Молодому рыбаку. Якоб Исраэль де Хаан

       Якоб Исраэль де Хаан
       1881-1924

Овал твоей щеки румяней роз,
И знойный шёлк босой ноги тюльпан.
И никогда запретней не бывал
О дружбе и любви немой вопрос.

Мы шли вдоль моря, только ты и я,
Нас не несло могучее ветрило,
Не требовалось пения соловья,
Без нас волна морская говорлива.

Последний день. Я отбывал ДОМОЙ.
И плавая рыбачил ты доволен,
Что рыбе в море хуже, чем в аду.

Прости, прости, но я любовью болен,
Я так устал, рыбак волшебник мой.
Молись, что не вернусь, вновь не паду.

С нидерландского


       Jacob Israel de Haan

Aan eenen jongen visscher

Rozen zijn niet zoo schoon als uwe wangen,
Tulpen niet als uw bloote voeten teer,
En in geen oogen las ik immer meer
Naar vriendschap zulk een mateloos verlangen.

Achter ons was de eeuwigheid van de zee,
Boven ons bleekte grijs de eeuwige lucht,
Aan `t eenzaam strand dwaalden alleen wij twee,
Er was geen ander dan het zeegerucht.

Laatste dag samen, ik ging naar mijn Stad.
Gij vaart en vischt tevreden, ik dwaal rond
En vind in stad noch stiller landstreek wijk.

Ik ben zoo moede, ik heb veel liefgehad.
Vergeef mij veel, vraag niet wat ik weerstond
En bid dat ik nooit voor uw schoon bezwijk.