Я так адчуваю

Я прачнулася ў восем, за вокнамі зноў восень,
На лістку знікаюць літары ў забытай прозе.
Сяду за стол з ручкай у руках і раскладу ўсе факты,
Каб быць шчаслівым быць не трэба табе багатым.
Усе нашы мілыя ўсмешкі, як з чорнага рынку,
Яны рэдкія, унікальныя, як і вежы Вінкеля.
Пакаленне, якое робіць пажары, пажары і без запалак,
На ўваходзе ў мір - арыгінал, на выхадзе - аналаг.
Сябры пакусаюць спіну, ворагі працягнуць рукі,
Я не ведала, што можа павярнуцца жыццёвы флюгер.
А любоў заўсёды адна - ні стрэлу, ні ўздыху не будзе.
Любоў у наш час - гэта калі дрэнна добрым людзям.
Нашы малітвы пустыя, калі падман на вуснах,
Просім прабачэння на каленях, а на лбе пазнака - гнюсны.
Я думаю, паўсвету кухары-хлусню рыхтуюць так смачна,
Дэсерт-разбітае сэрца, ну гэта так, на здачу.
Дараваць здрады і крык, а выбар быў невялікі,
Альбо пачуцці да болю, альбо душой панік ты.
Чужых падпускаем блізка, потым гаворым-сыходзь,
Мы прызвычаімся, яны забудуць, унутры будзе калоць.
Наш мір ілюзій-пастка, хоць і жыцця ты майстар,
Мудрэц паўтараў: «Павер у сябе, бо не дапаможа пластыр».
Грошай шмат, паспрабуй застацца чалавекам,
Але шанцаў мала, мяняем дзіцячыя мары на думкі аб манетах.
Калі праўда-прыбытак, то хутка б сталі  беднымі,
Бо ў свеце кожны другі ілжыва клянецца быць верным.
Адрозніваць дабро і зло нас вучылі калісьці,
Цяпер: злы стаў добрым, добры забыўся ў чым ісціна.
Я адчуваю гэты мір мурашкамі па скуры,
І мне крыўдна часам ды так, што зводзіць скулы.
Што забываем каштоўнасці, што кожны з нас асаблівы,
Хочам вядома быць героямі, але ўсё ж палахлівыя.
Павінны гарой адзін за аднаго, але не, не ў нашым свеце.
Лепшы той, у каго німб ярчэй за ўсіх свеціць.
Ну вось, скончыўся стрыжань і думкі ўсе кудысьці міма,
Я напрыканцы скажу: «Захочаш - усё магчыма».