Калі вялікі горад грудзі
Сваёй тугой рукою цісне,
Калі абрыдлі аж ўсе людзі
Ды працы меч над вухам вісне,
Заўсёды годна з’ехаць у вёску,
Расою змыць маркоты з твару,
Убачыць бабы шчасця слёзку,
На дзень забыцца стрэс-пачвару.
Заўсёды годна дакрануцца
Лёгкай рукой да дуба ў гае,
Забегчы ў небасхіл імкнуцца,
Пачуць, як салавей спявае.
А потым раптам зразумець,
Што шэптам сам сабе пяеш.
Вось так ад волі звар’яцець
І адчуваць - пакуль жывеш.
Жывеш
© Copyright: Интурист, 2021
Свидетельство о публикации №121092707560
Свидетельство о публикации №121092707560
Рецензии