Каралі з бусін ягадных пляла,
Спяваючы пра лёс у роднай хаце.
Знізала мары нітачкай цяпла,
Каб прытуліць бліжэй да сэрца шчасце.
Каханне дзіўнае прайшло жывой вясной,
Застаўся вобраз звыклай адзіноты.
Стаміўся боль, мне вольна жыць адной
Наканавана Богам праз турботы...
Мне лекі – радасці і смех сыноў,
Удзячны водгук ад маёй сяброўкі.
Не вернецца каханне ў хату зноў.
Жыву далей успамінам ад вандроўкі.
21.09.2021
Зн зала мары н тачкай цяпла
© Copyright: Вера Стасенко, 2021
Свидетельство о публикации №121092108466
Свидетельство о публикации №121092108466
Рецензии