Атлант

Заснул я, раз,
          уставший, на пленеэре...
Вот, надо мной Земля,
          а я на небе,
теряюсь в облаках...
          Боясь, нечаянно,
не наступить
          на ногу старика,
Атланта,..
          Отчаянно,
держал он шар земной,
          на старческой спине...
И я сменил его собой...
          Устал он, как-то...
Держу...
          Мне скоро просыпаться,
а бросить не могу...
          Так и живу... Во сне...
         
       

         


Рецензии