К Послевоенной Девушке
а вайна, напэўна, - скрозь, -
і мы бачым толькі сны
аб блізкасці нябёс,
або калі ў навальніцу
маланка абліе ўсё вакол,
і сэрца раптам пачынае біцца
нібы вярнулася да бацькоў
чым і ў дзяцінстве было,
яшчэ ад зорак не зусім
адараванае і дажджом шкло
працягваючае ў слізкасць зім
і падарунак крыл вадзе,
і зруйнаванаму - надзей.
Свидетельство о публикации №121060600760