Восень жыцця...

Стогнуць саспелыя каласы пад сярпом тваім.
Што гэта сцелецца шэрым полагам? Жыцця дым.
Восень шчыра дыхае калючым холадам.
Што, ты, страціў на доўгай дарозе?
Мабыть мары, каханне і маладосць.
Ведаеш, у гэтым вялізным свеце,
Кожны з нас толькі госць.
Не журыся, усё пражытае — нездарма.
А што далей? Восень, а потым магчыма будзе зіма...

© Вольга Варашылава


Рецензии
Добры день! Верш вельмi цудоуны!Дзякуй, Вольга!З павагай! Заходзьце на маю сторонку!

Арина Аркадьева   14.11.2023 10:29     Заявить о нарушении