Сонца з ранку усё морыць спякотай.
У нябёсах ні воблачка. Толькі блакіт.
Наваколле прасякнута ціхай самотай,
Дзень няспешна зыходзіць у нябыт.
Навальніцу пакорна чакае прырода,
Каб сышліся маланкі і холад дажджу,
Каб сплывалі з травы ручаі на дарогу,
Праганяючы прэч стому, пыл і нуду.
І сінець пачынае спалоханна далеч,
Замаўкае жыццё перад моцам грымот.
Навальніцы суровы чакаючы подых,
Прэч адкінута безліч нязначных турбот.
Навальнiца
© Copyright: Ивета Витко, 2021
Свидетельство о публикации №121012701040
Свидетельство о публикации №121012701040
Рецензии