Я гляджу на цябе скрозь прагалы, скрозь зваду вачэй,
Скрозь халодные песні і свет пажаўцелага болю!
Я сцяжынку слязы пракладу і не стане начэй,
Што маўчанне маё па цябе змогуць зноў абяздоліць.
Ёсць паўвостраў слязы, што ўвабраў увесь колер быцця,
Што з блакіту вачэй адлівае кавалак нябёсаў.
І змяняюцца людзі і тыдні у бездань ляцяць,
І збягаюць сцяжынкі па твары салёнага лёсу.
20-10
слёзы
© Copyright: Анастасия Котюргина, 2020
Свидетельство о публикации №120122802794
Свидетельство о публикации №120122802794
Рецензии