Адам Мицкевич. Мудрецы

Мудрецы

В бесчувственной, всеалчущей гордыне
уснули мудрецы. Вдруг шум их будит:
Жив Бог в миру явился на помине–
о вечности души глаголет людям.
«Убьём смутьяна,– те решили,– ночью:
толпа хранит его, пока пророчит!..»

Они зажгли огни когда стемнело,
на книгах отточили мыслей жала–
холодные стальные, и несмело
созвав учеников– слепых и шалых,
казнить Его отправились тропою–
прямой, но круче смертного упоя.

Они вошли к Марииному Сыну.
Ему: «Ты кто? Ответствуй, ты ли?!»–
«Я Бог». Сбежала подлая дружина,
а мудрецы упали ниц– остыли,
но видя– Бог страшит их, не карает,
они воспряли в дерзости без края,

и совлекли они с Него одежды,
и смехом его высекли, невежды,
и сердце Его мыслями пронзили;
а Он, любя их, молится что силы!
Лишь в гроб Его вогнал синклит немилый,
из гордых душ он вон что из могилы.

Тем спесь и чванство те и утолили...
Природа-мать тайком вострепетала;
жив Господь Бог не в мудрости и силе
смиренных этих, искренних и малых.

перевод с польского Терджимана Кырымлы


Medrcy

W nieczulej, ale niespokojnej dumie
Usneli medrcy. Wtem odglos ich budzi:
Ze Bog widomie objawil sie w tlumie,
I o wiecznosci przemawia do ludzi.
«Zabic go – rzekli– spokojnosc nam miesza!...
Lecz zabic we dnie? obroni go rzesza»«.

Wiec medrcy w nocy lampy zapalali,
I na swych ksiegach ostrzyli rozumy
Zimne i twarde, jak miecze ze stali,
I wziawszy z soba uczniow slepych tlumy,
Szli lowic Boga. A zdrada na przedzie,
Prosta ich droga, ale zgubna wiedzie.

«Tys to?»– krzykneli na Maryi Syna;
«Jam »– odpowiedzial — i medrcy pobladli;
«Ty jestes?»– «Jam jest».– Sluzalcow druzyna
Uciekla w trwodze, medrcy na twarz padli;
Lecz widzac, ze Bog straszy a nie karze,
Wstali przelekli, wiec srozsi zbrodniarze.

I tajemnicze szaty z Boga zwlekli,
I szyderstwami cialo jego siekli,
I rozumami serce mu przebodli:
A Bog ich kocha i za nich sie modli!
Az gdy do grobu duma Go zlozyla,
Wyszedl z ich duszy, ciemnej jak mogila.

Spelnili medrcy na Boga pogrzebie
Kielich swej pychy. Natura w rozruchu
Drzala o Boga. Lecz pokoj byl w niebie:
Bog zyje, tylko umarl w medrcow duchu.

Adam Mickiewicz


Рецензии