Я праз мiнулае гляджу наперад
У пошуках надзеi ў пустаце.
Мне часта гаварылі, што не трэба
Iмкнуцца болей, чым далi табе.
Што трэба жыць з падзякай хлебу з соллю,
Бо iх далi, а могуць i забраць.
I што жадаць не трэба лепшай долi,
Чым ужо ёсць, бо гэта наша гладзь.
А я нязгодны жыць, як паднявольны,
Я не хачу баяцца перамен.
Бо на ўчынкi добрыя я здольны,
I мне падтымкай — сiла родных сцен.
Гляджу з надзеяй ў светлую далечу,
Трымцiць на вуснах новае iмя.
Я адчуваю, будзе толькi лепей,
Другога шляху для мяне няма.
Але ў мяне адна старая мара,
Яна лунае сцягам у вяках:
Каб Беларусь была свабодным краем,
Дзе можна жыць з любоўю ў вачах.
09.08.2020.
Шлях
© Copyright: Димидов Константин, 2020
Свидетельство о публикации №120081700376
Свидетельство о публикации №120081700376
Рецензии