Прыйшоў нарэшце студзень.
Мяцеліца ў двары…
Вось радасці ўжо будзе
Мясцовай дзетвары.
Віруе сівер снежна,
Праз шчыліны пішчыць…
Бялёсае бязмежжа…
Сняжыць, сняжыць, сняжыць.
На вуліцы - нікога.
Спужанае шчаня
Нос туліць да старога
Таполевага пня.
Нічыйнае? Ці можа
Адбеглася з двара
Знямоглага, старога
Свайго гаспадара?
Няма варон, сінічак.
Замёў кармушку снег.
Бабуля кошку кліча
Праз фортачку ў вакне.
Хлапчук цягае санкі
Пад горку, як стары,
Каб хоць разок праехаць
На іх з тае гары.
Зіма. Халодны студзень,
Але жыццё бяжыць…
Падманнае бязлюдззе…
Сняжыць, сняжыць, сняжыць…
Прыйшоу нарэшце студзень
© Copyright: Людмила Воронова Супрун, 2020
Свидетельство о публикации №120080403152
Свидетельство о публикации №120080403152
Рецензии