бы песню птахаў, галасок
пачую ў шуме гарадоў.
мяне ты зловіш у ласо,
не аддасі нудзе рудой.
бясцэнным чымсьці будуць смех,
бляск валасоў, павек узмах –
ты да мяне ісці пасмей,
за часам не ўслядзіш сама.
аднак не зможаш ты знайсці
адзін хоць гэты мройны верш:
са мною толькі да шасці
і побач з думкамі жывеш.
(пер. 2019)
11. пакуль не позна
© Copyright: Алесь Дворяков, 2020
Свидетельство о публикации №120050905370
Свидетельство о публикации №120050905370
Рецензии