Яблони цветут. Александр Дубровский

Сколько помню, на родине льют дожди
В пору яблонь цветения пышного.
Отбирая у мая тепло, гляди,
Вновь зима позабытая вышла к нам!

Видно, строг очень счёт на такие дни,
Бережёт их природа, не дарит зря.
Лепесточки-снежинки слетают вниз,
Как поклон, что деревья весне дарят.

Этот снег, он нам тоже на радость дан –
Лепестками всё сыплет белыми,
А из завязей в яблоневых садах
Будут яблоки к осени спелые!


                Перевод с белорусского О.Шаблаковой

_______________________

оригинал: Аляксандр Дуброўскі 

Яблыні зацвілі

На Радзіме спрадвеку ў маі дажджыць,
Калі яблыні квеценню пеняцца,
Бо прыродзе шкада цёплы дзень падарыць,
І зіма паўзабытая вернецца...

І яна, бы прыходзіць ізноўку да нас,
Усцілаючы глебу пялёсткамі,
Што па колеру снегу падобны якраз,
Толькі маюць адрозненне простае:

Снег, па-сутнасці, гэта – заўсёды вада...
А кветкі не толькі зрок радуюць:
З іхняй завязі ў нашых сцішэлых садах
Выспяваюць да верасня яблыкі!