Няхай, Мора, пачакае

У рэдкіх белых карунках
Цёмна-сіняе Мора...
Сшытак,узяўшы ў рукі,
Пяткі,ўскінуты ў гору.
Камень цёплы,вялікі,
На якім,я ляжу...
Ляцяць пенныя пырскі,
Я, навокал гляджу:
Мора б'ецца вадой аб камень,
Пена трапляе на ногі,
Пашанцуе,абдасць калені,
На спіну пападае нямнога.
Пацалункі халоднай вады,
Прывітанні салонага Мора,
А пясок заціста-руды,
Водарасцей і ёда-водар!
Зямля пахне калючкай і пылам,
Авечым памётам,карыцай...
А,камень,быццам мыліцца мылам,
Паўз бакі,бегаць краб,не баіцца.
Малахітавыя халцэдоны,агаты,
Вінна-празрысты сердалік...
Многа год нясе скарб багаты,
Вада,разбіваясь аб скалы.
А,мой камень,як карабель:
Арганаўты абвіслі сяргой,
То вырастае,то сядзе на мель,
Мой,неўміручы,"Марго"!
Паотдаль,дрэўца-мутнаватае,
Гэта,дрэўца,маёй гледычыі:
Лістота на ім-не багатая,
На галінцы,варона крычыць.
Наступае,адступае Мора,
Галаву,прыўзняўшы,неўзнарок:
Пад аблачынай,заблішчалі горы
І яскравы засвяціў пацёк.
У гэта Мора,ўпадае мая рэчка,
Вада, спадае з розных ручаін:
Плывуць сюды пацехі,спрэчкі
І турботнага жыцця,хвіліны...
Рэчка каламуціць-гэта,Мора:
Колер вады цямнее і святлее,
Бог і людзі дасылаюць мне дакоры,
Што жыццё,я мала,разумею.
Колькі зліта добрага і злога
У гэтую,салоную,ваду?
Быццам шляху не было другога,
А,раз так:Трывай,гартуй,гадуй!
Губляюся ў пясках гэтага Мора,
Але,не згіне рэчка ў хвалях!
Справы,недаробленыя ўчора,
Душу агнём з'ядлівым паліць.
Хай,цішэй бяжыць,вада,
Яшчэ,хочу Я,доўга бегчы,
Вершы,яшчэ хачу складаць,
Каб на душэ было лягчэй.
Мора,хай шчэ,пачакае...
Злучэння да апошняй кроплі:
Рака,віхлюе і пятляе,
Пузырыцца,пакуль не лопне!