Песня Лютика Zapachnialo powiewem jesieni

Ароматом повеет осенним,
Ветер зимний суть речи унес.
Так должно быть, уже ничего не изменишь.
Бриллианты в ресницах от слез.

Где живешь ты, бело уж от снега,
Стекла льдинок в озерах непрочны.
Так должно быть, уже ничего не изменишь,
С затаенной тоской твои очи.

Вновь весною зальет путь дождями,
Сердце солнцем согреет как прежде.
Так должно быть, раз вечно в нас тлеет тот пламень,
Вечный пламень, то пламень надежды.

Оригинал:

Zapachnialo powiewem jesieni
Z wiatrem zimnym ulecial slow sens
Tak byc musi, niczego nie moga juz zmienic
Brylanty na koncach twych rzes...
Tam, gdzie mieszkasz, juz bialo od sniegu
Szkla sie lodem jeziorka i blota
Tak byc musi, juz zmienic nie moze niczego
Zaczajona w twych oczach tesknota...
Wroci wiosna, deszcz splynie na drogi
Cieplem slonca serca sie ogrzeja
Tak byc musi, bo ciagle tli sie w nas ten ogien
Wieczny ogien, ktory jest nadzieja


Рецензии