Я жыву ў краіне павукоў,
Што звіваюць краты з павуціны:
Аплятаюць люд з усіх бакоў,
Як балота абвівае ціна.
Не падаў начальніку руку --
Заўтра будзеш бавіць час без працы.
Праца будзе толькі павуку,
У яго ахова ёсць і панцыр.
Паспрабуй прыйсці да павука,
Выказаць нязгоду, абурэнне.
Схопіць за каўнер цябе рука,
І адкуль прыйшоў, туды й паверне.
Павукі... Паўсюдна павукі.
Нават лес без іх пражыць не можа.
У замежжа збеглі ўсе ваўкі --
Ім чужына выжыць дапаможа.
Вырас я на той сівой зямлі,
Дзе парваў Чарнобыль павуціну.
Тут няма сяброў, няма сям'і --
З лесу не збудуеш тут хаціну.
Цішыня... Нямая цішыня.
З ёй Чарнобыль рэквіем свой піша.
Тут для нотаў трэба вышыня,
Думак тых, з якімі ў згодзе ціша.
Павукоў цікавіць стольны Мінск:
Банкі, бізнес, фабрыкі, заводы...
Над вакном маім павук павіс,
Краты ўе і не пытае згоды.
Краiна павукоу
© Copyright: Валерий Познякевич 2, 2019
Свидетельство о публикации №119121710067
Свидетельство о публикации №119121710067
Рецензии