Яшчэ адна мінула восень,
І снежаць крочыць па двары.
Але ці так- мо мне здалося?
Не чутна крыкаў дзетвары.
Не цягнуць хлопцы санкі з хаты,
Бо недзе снег згубіўся зноў.
І рэчкі плёс зеленяваты,
Катком не вабіць хлапчукоў.
Ды што казаць- нібы сіроты:
І лес, і луг, і далягляд.
Ды дабаўляе дождж слізоты,
У шэры восенскі нарад.
"Вось і мяркуй"- кажу сабе я,
"Каб зімы тыя, што былі,
Зноў замялі б кругом завеі,
У полі, ў лузе б загулі".
Даўно б збылася тая мара:
На ганак выйсці, крок зрабіць,
У срэбра вытканы абшары,
Даўгачаканы снег ляжыць.
Блішчыць на сонейку, іграе,
Той снег дзяцінства- не растаў...
Змяніўся клімат-снег чакаем,
Як ён нас некалі чакаў.
Ды ў навагоднюю гадзіну,
Калі так хочацца сняжку.
Мінулым мрояць успаміны,
У вёсцы той, у тым баку.
Мо мне здалося
© Copyright: Владимир Зезюлин, 2019
Свидетельство о публикации №119121608004
Свидетельство о публикации №119121608004
Рецензии