Курапаты мае, Курапаты!
Пад зямлёю ахвяры і каты…
Крок за крокам бліжэй да крыжоў,
Што ўпіліся ў іглічную кроў.
Тут сышліся і роднымі сталі,
Хто раней і рукі не давалі.
Не давалі адзін аднаму,
А цяпер працягнулі ўсяму.
Курапаты стаяць, Курапаты!
А за імі цямнее Саратаў,
Ды засценкі па ўсёй зямлі,
Дзе з жыцця беларусы пайшлі.
Толькі кветкі спяваюць над вамі
Ды гуляюцца птушкі з крыжамі.
Кожны гук — памінальны набат,
А крыжы — пахавальны атрад.
На ўзбярэжжы ракі-аўтастрады
Курапаты прыліплі бравадай.
Непатрэбным прыліплі давескам
І трашчаць, як падсохлыя трэскі.
Памяркоўныя мы — беларусы.
Кожны раз паддаёмся спакусе.
Што за справа да гэтага месца?
Хай пад пылам ляжаць застаецца!
06.05.2018
Курапаты мае
© Copyright: Александр Паршенков, 2019
Свидетельство о публикации №119120510235
Свидетельство о публикации №119120510235
Рецензии