Леопольд Стафф. Исповедь

Исповедь

В виду молчащих звёзд душа моя склонилась–
и побледневшими губами вполдыханья,
послушница-неверка, молвит покаянье:
«К борьбе Твоя меня подвигла было милость...

Созвездий коловрат и грозных молний токи,
терзая саван тьмы гнетущей и унылой,
ломили леность эту... Пала жертвой пыла
присяга верности стремлениями высоким...»

И молкнет в огорченье... Очищенья ищет
на алтаре раскаянья– изъяны бы исчезли,
да исповедь виной влечёт её на днище.
 
И на краю сомненья пропасти не знает
прощение себе ль– Судья– отыщет, если
злодея покаянье смолвит, несвятая.

перевод с польского Терджимана Кырымлы


Spowiedz

W obliczu gwiazd milczacych dusza moja kleka
I pobladlemi usty, ktorym tchu nie starczy,
Wyznaje winy swoje: «»Posluch niedowiarczy
Podszeptom wielkich czynow dawala ma reka...

Wichrom gwiazd i blyskawic grzmiacym i poteznym,
W ktorych blasku tloczacej nocy calun peka,
Wrogiem byla ma gnusnosc... Zlamana poreka
Przysiag moich na wiernosc myslom wniebosieznym...»

I milknie zrozpaczona... Bo choc chce ozdrowiec
Oczyszczeniem sie z winy na skruchy oltarzu,
Przeraza ja ogromem przewiny ta spowiedz...

I nie wie, zawieszona na zwatplien krawedzi,
Czy, jesli skruche w sobie obudzi zbrodniarzu,
Potrafi przebaczenie znalezc w sobie– Sedzi.

Leopold Staff


Рецензии