Вольныя сцяпныя краявіды,
Любыя кубанскія палі…
Коляць векавых таполяў дзіды
Шчыт нябёс, нібыта ваяры.
Рэхам льюцца розгаласы лета,
Пераборы мелагучных струн.
Песняй гаманкой яно апета,
Складзена ў пазнакі светлых рун.
Шыр палёў, далечыня прасцягаў
Сцерагуць халмісты далягляд,
І лунаюць вершы, оды, сагі
Па-над стрэхамі казацкіх хат.
На халмах – раскіданыя зрэдку
Купкі дрэў – круглявых і малых.
І глядзяць на дол нябёсы – сведкі,
Як рабіў тут дзень свой першы ўздых.
Распасцёрлася зямля святая –
Першародны гаспадарыць дух.
Калі Бог праводзіў межы рая,
Ён адсюль пачаў праводзіць круг.
------------------------------------
Это стихотворение было написано 17.09.2019 в вагоне поезда "Москва – станция Тихорецкая", по дороге на фестиваль "Степная лира" (Краснодарский край). Фото сделано мной в тот же день из вагона поезда.
У межах рая
© Copyright: Светлана Быкова, 2019
Свидетельство о публикации №119100601610
Свидетельство о публикации №119100601610
Рецензии