Песня Саво 1852 Август Альквист А. Оксанен

Храню я в памяти своей
Край Савонмаа родной.
Была здесь трудной жизнь людей,
Но знал и радость лучших дней
Край милый, дорогой.

Как высоки его холмы,
Как трудно их пройти,
А долы тишиной полны,
Леса уходят вдаль, темны,
Неведомы пути.

Синеет горизонт кругом,
Деревья так густы!
Разносится небесный гром,
И валит ветер в бурелом
Их кроны с высоты.

Мерцают звёзды в вышине
Суровою зимой.
По снежной северной стране
Идти приятно по лыжне
Сквозь Саво вновь домой.

И есть в краю том у меня
Отрада для души:
Как савоттаров вспомню я,
То рай бледнеет для меня,
И ад - не устрашит.

Я хвастаться не буду вам,
А правду лишь скажу:
За всю Суоми не отдам
Тот малый край, откуда сам -
Я больше не прошу.

Лесов простор, волшебства гор
Поют преданий тьму.
Но только дол и синь озёр,
И рек прозрачных разговор
Дано понять уму.

Они - свидетели того,
Как в прошлом для людей
Не жалко было ничего,
Боролись все для одного -
Для родины своей.

Не ведаю средь чуждых стран
Милей,чем Саво, я.
На целый мир, что Богом дан,
Из всяких слов милее нам
Лишь:"Савонмаа моя!"

Перевод - 2019

Оригинал:

Mun muistuu mieleheni nyt
suloinen Savonmaa.
Sen kansa kaikki k;rsinyt
ja onnehensa tyytynyt,
t;; armas, kallis maa!

Kuin korkeat sen kukkulat,
kuin vaarat loistoisat!
Ja laaksot kuinka rauhaisat,
ja lehdot kuinka vilppahat,
kuin tummat siimehet!

Sen salot kuin siniset on,
puut kuinka tuuheat,
ja kuin humina hongikon
syv' on ja jylh;, ponneton,
ja tuulet lauhkeat!

Ja kussa t;hdet tuikkivat
kovalla talvella,
ja kussa Pohjan valkeat
suloisemmasti suihkavat
kuin Savon taivaalla?

Tok' yht; viel; muistelen,
sen suihke armaampi,
se silm; on Savottaren,
johonka taivas loistehen
ja sinens' yhdisti.

Me emme liioin kerskuko,
sanomme kumminkin:
Muu Suomi ell;s ilkkuko,
jos meill' on hoikka kukkaro,
jos k;yhiks' keksittiin.

Useinpa pelto kultainen
se sulla kellerti,
kun meid;n vaivan, viljehen
kumohon l;i vihollinen
ja poltti tuhkaksi.

Ja monta kertaa sattui niin,
kun meit; vainot l;it,
kun vaimot, lapset kaadettiin
ja miehet sortui sotihin,
s; rauhan leip;; s;it.

Jos kielin voisi kertoa
n;k;ns; vanhat puut,
ja meid;n vaarat virkkoa,
ja meid;n laaksot lausua,
sanella salmensuut;

Niin niist;p; useampi
hyv' ois todistamaan:
"T;ss' Savon joukko tappeli,
ja joka kynsi kylmeni
edest; Suomenmaan!"

Siis maat' en muuta tiet;; voi
Savoa kalliimpaa,
ja mulle ei mik;;n niin soi
kaikesta, mink; Luoja loi,
kuin: "armas Savonmaa!"


Рецензии