Распесціў звон на дбайным полі
пшанічнага калосся,
яшчэ і пот са смакам солі
за золата на кросе.
На вэксаль даў спякоце ўздых,
усмешкай вочы поўнячы,
ды траскатнёй – сарокі слых –
сон абудзіў апоўначы.
І навіну прыпёр з калёс
пад коптур з кухні кошыкам,
для закаханым, бы з нябёс,
ад салавейкі пошчакам.
Партрэтам воўчым на скале
сваё імя засведчыў.
Ваўка забілі бы,
але
не раіў людзям следчы.
А вунь і дзюны ўскрай ляску
аздобіў пэндзлем хвалі
і каланковым у стаўку
дзявочыя каралі.
З яго слядочкаў нат паэт
малюе вобраз мары,
а ён, раз’юшаны як след,
яшчэ і Боскай кары.
Балада ветру
© Copyright: Мечислав Курилович, 2019
Свидетельство о публикации №119071907732
Свидетельство о публикации №119071907732
Рецензии