Ян Лехонь. Ревность

Zazdrosc

Jest mi dzisiaj zle bardzo, jest mi bardzo smutno,
Mysli mam zwiedle, chore, jak kwiaty na grobie,
Za oknem wisi niebo niby szare plotno.
Nie moge cie dzis kochac i myslec o tobie.

Miedzy nami jest przepasc, przepasc niezglebiona,
I chocbysmy wykochac po brzeg dusze chcieli,
To wszystko, co nas laczy, jest milosc szalona,
A wszystko, co jest prawda, na wieki nas dzieli.

Wiem teraz: to jest jasne jak slonce na niebie,
I musi skonac serce pod ciezka zaloba,
Bo nigdy cie nie wezme na wiecznosc dla siebie.
Ty nigdy mna nie bedziesz, a ja nigdy toba.

Jan Lechon


Ревность

Мне худо, печально: в унынии грешном
тебя позабыть понапрасну стараюсь
и небо сереет как саван сопревший,
над миром могильным у пропасти края.
 
Над вещною прорвой презревшие разум,
сердцами срастаясь, две страсти и тела,
любовью шальною мы связаны разве,
а всё остальное навеки нас делит.

Но годы погасят любовь не затею,
и сердце схоронят разлуки седины:
не станешь навеки одною моею–
мы разные вместе и розно едины.

перевод с польского Терджимана Кырымлы


Рецензии