расставаліся з табою,
а прычыны не назваць,
сталь суседнічала з болем,
з тым, што можна выпіваць.
галавешкі ўсе згасалі,
і з дажджамі – птушка ўніз,
недзе ў думках самай-самай
ты была, як твой карніз.
ком у горле, успаміны,
шчасця бляск яшчэ не згас,
задыхнуцца трэба мілай,
не слязьмі, што рвуцца ў пляс.
«не заснеш, не спадзявайся», –
зоркі ў цемры шэпчуць мне.
«выпі з гора, праспявай сам –
непакой цябе міне!»
памяць, ведаю: жадалі
прыручаць начны ліхтар,
ды забыліся нядаўна,
што я тут, а ты вунь там.
ты, каханне, зноў чужое –
я губляю шчасця ніці,
хай душа шукае жонку,
больш табе не трэба сніцца.
(пер. 2018)
1. няужо каханне?
© Copyright: Алесь Дворяков, 2019
Свидетельство о публикации №119062703203
Свидетельство о публикации №119062703203
Рецензии