Ежи Камиль Вайнтрауб-Кжижановски

Земли печальной сын, земли прекрасной
былиной серца, вымертвевшей ныне,
во тьме не спя, кладу как пятна разно
слова скупые. Бриллиант в унынье,

блещу тайком от проклятых столетьем
к отчаянью и дням их равнодушен.
Твой дух, отчизна, ещё хлещет тени
и меж курганов обивает груши

как я, один. Уж знаю, пыл неискрен–
над пропастью подброшенный, летает,
пока усталости моей не покорится,
не птах из кем-то вымышленной стаи.

Легенды в грязь затоптаны на браво.
Моё молчанье не на бис растленья–
торф в стойле ночи, сполох чей кровавый
которое воспримет поколенье?

Осталась тьма да кладбище живое,
что гнилью кормит раненое тело.
Витают сны, а ты– пера не воин?

Надгробью– строфы. Слово улетело.

перевод с польского Терджимана Кырымлы


Ja, smutnej ziemi syn, co taka piekna
przeszloscia serca, a tak martwa dzisiaj,
w ciemnosciach czuwam, kladac niby pietna
swe skape slowa. Gwiazda w norze lisiej

swiece i bacze, by mnie nikt nie dostrzegl
obojetnego dniom ich i rozpaczy.
Twoj duch, ojczyzno, jeno cienie chloszcze
i wsrod kurhanow jeszcze sie kolacze,

jak ja, samotny. Wiem, ze poryw klamie,
gdy pustka pod nim jak ptak barwny wzleci,
lecz martwy, w niebo wypchniety rekami,
nim spadnie, szczatek zalosnej zamieci.

Zbyt wiele legend podeptano, aby
zywic sie nimi. Tylko me milczenie
jest mierzwa nocy, ktorej pobrzask krwawy–
czy pojmie kiedy ktores pokolenie?

Lecz teraz pomrok i zyjacy cmentarz,
co prochnem karmi poranione cialo.
Czekali wieszcze, czy ich sen spamietasz?

Pozostal pomnik. Slowo ulecialo.

Jerzy Kamil Weintraub-Krzyzanowski
1943 r.


Рецензии