Кшиштоф Бачиньски. Баллада о безработном...

Баллада о безработном страхе

Гудя как слепни, сытые плывут во снах,
кипенные постели воспаряют в небо–
голодный безработный страх
камрадов головы кладёт вдоль мостовой
как чёрные буханки хлеба.

Беснуются деревья, взрублены дождём.
Впадают в Вислу улицы, без перепон сплывая.
Былое, страх, не ласк твоих пождёт:
хромает ночь последняя,
полуживая,

ведь голодно.
А трезвость гасит страх.
Поэтам и голодным больно в сырость.
Лишь дети в ожидания слезах
к тебе взывают в зеркальца зазырясь.

Я видел вечерась,
как ветер дымари вытягивал во флейты голубые.
Я видел вечерась, как из заулка страх,
на восковых пуантах выйдя, под окном усопшей
пел серенады длинные впотьмах.

Затёкшим пальцем онемевшим эхо пригвоздив,–
–сквозь креп гардины видел я,– он левой посторонней
луну усопшую ходил не отходил
эбеновой огромною ладонью.

Сплывают сытые. Ночь au funebre длинна:
нет детских глазок, прокляты будь взоры.
Я видел вечерась: где падалью гнилой кишит канал,
искал он своей смерти
руками чёрными, сама умора.

перевод с польского Терджимана Кырымлы


Ballada o bezrobotnym strachu

Kiedy syci jak baki brzeczac odplywaja na snach,
a lozka kipiace posciela wplywaja na wieczorne niebo,
wzdluz ulic chodzi glodny bezrobotny strach
kladac przy drodze glowy zabitych kamratow
jak czarne bochny chleba.

Za oknami urasta szum drzew scinanych deszczem,
a ulice wolno do rzeki splywaja.
Nie chodz, strachu, dni ubieglych piescic,
bo oto noc ostatnia– kulawa kica przez gwiazdy jak zajac,

bo oto glod, a syci odplywaja na snach,
Trzezwosc gasi lek, bola sie tylko glodni i poeci
i czasem tylko w niespokojnych lzach
wywoluja cie w lustrze male, trwozne dzieci.

Widzialem dzis wieczorem:
wiatr kominy wydluzal w blekitne flety,
widzialem dzis wieczorem: wychodzil z zaulka strach
na palcach z bialego wosku, pod oknem umarlej kobiety
dlugie serenady gral.

Potem za palcem ogluchlym echo przygwozdzil, dogonil
i przez zalobne firanki szyb widzialem, gdy dlugo
bil w martwa twarz ksiezyca wielka dlonia
jak plaska, hebanowa maczuga.

Syci odplywaja. W ten wieczor funebrycznie wydety
wszystkie spojrzenia przeklete,
nie ma oczu dzieci.
Widzialem dzis wieczorem: w kanalach miejskich,
gdzie topielcze koty o wyblaklej siersci,
rekami czarnymi jak smutek
szukal wlasnej smierci.

Krzysztof Kamil Baczynski


Рецензии