Я адмераю поўныя боты
Ручаёвай расталай вады,
Мокры ўвесь і з такою ахвотай
Адшукаю дарогі-брады.
Мо яны прывядуць нас ізноў
Да ракі, у юнацкую рань,
Да тумана блакітнага сноў,
Дзе знайду тваю кветку- герань.
Яна пахам сваім зачаруе,
У абдымкі кахання звядзе,
Аж туды, дзе крыніца віруе,
Дзе адбітак красы на вадзе.
Ты вядзі, ты нясі, ручаіна,
Маю памяць праз кветкі, пратокі,
Да каханай і любай жанчыны,
Дзе ніколі не быў адзінокі...
Ручаiна
© Copyright: Николай Карташевич, 2019
Свидетельство о публикации №119032609664
Свидетельство о публикации №119032609664
Рецензии