Лошади - Charles Ducal

Как опустевшие дома предвидят смерть,
В ночах тревожных цепенеют лошади,
Последней мыслью в прошлое отброшены,
В них продолжает память светлая болеть.

Густой испариной тела стреножит страх,
Но от мирского отрешась безропотно,
Внимают  утешительному шепоту  
Любви высокой в их доверчивых ушах.

И замерзают в повторяющихся снах,
Предощущая — их в дорогу новую 
Потянут скоро "хомуты терновые",
И безысходность тихо плещется в глазах.




Paarden

Paarden verstard in behoedzame nachten,
als leegstaande huizen hun sterven voorop.
De verten staan stil in hun hangende kop.  
Tussen hun poten slapen de laatste gedachten,


zwetende dijen gesnoerd om hun flank  
en hoge verliefdheden warm in de oren.
Zij houden zich in hun verleden bevroren,
lijdzaam, voorgoed aan zichzelf afgedankt.  


Ingekeerd als gebeeldhouwde dromen,
en ook staat het prikkeldraad onder de hals.
Soms rimpelt hun vel, alsof nog iets schramt,
maar de spijt loopt bedaard uit hun ogen.


Charles Ducal (nederlands)


Рецензии
Классно получилось!

Александр Коган   25.03.2019 12:26     Заявить о нарушении
Спасибо, Саша!

Юнона -М   01.04.2019 22:34   Заявить о нарушении